فجیع عقیلی گوید: حسن بن علی بن ابی طالب برایم حدیث کرد پدرم هنگام وفات چنین وصیت کرد: این وصیت علی بن ابی طالب، برادر محمد رسول خدا(اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجه) و پسر عمو ی اوست: در آغاز گواهی میدهم که خدایی جز الله نیست و محمد(اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجه)، رسول خدا و برگزیده ی اوست و خداوند اورا برای علم خود اختیار کرده و خداوند مردگان را در روز قیامت محشور میگرداند و از کردار آنها سوال می کند و او خود از دل های مردم آگاه است.
ای حسن، تو را وصیت میکنم به همان چیزی که رسول خدا(اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجه) مرا به آن وصیت کرد.ای فرزندم، ملازم خانه ی باش و بر خطاهای خود گریه کن و دنیا را بزرگترین هدف و قصد خود قرار مده. فرزندم، تورا به نماز در وقت آن و زکان در محل آن وصیت میکنم و به سکوت در شهوه و میانه روی و عدالت هنگام خشنودی و خشم و نیکی به همسایه و اکرام مهمان، و رحمت و مهربانی با سختی زدگان و بلا دیدگان و صله ی رحم و دوستی با نیاز مندان و هم نشینی با آنان و فروتنی فرا میخوانم که از بهترین عبادت ها است.
آرزو را کوتاه و مرگ را به یاد آور و زهد در دنیارا پیشه ساز، زیرا تو در گررو مرگ و نشانه و هدف بلا و مرض هستی. تو ار به خشیت الهی در نهان و آشکار وصیت میکنم و از عجله در گفتار و عمل باز میدارم.
هر گاه کاری مربوط به آخرت باشد، آن ار شروع کن و اگر مربوط به دنیا باشد، در آن تأنّی و شکیبایی ورز تا درستی آن و صلاح تو در آن روشن شود و از مواضع تهمت پرهیز کن و از مجلسی که گمان بد به دنبال داشته باشد بپرهیز، زیرا همنشین بد در همنشین و دوست خود تاثیر میگذارد.
ای فررزند، با خدا عمل کن و از سخن زشت پرهیز و به معروف امر و از منکر نهی کن. با مردم در راه خدا برادر باش و صالح را به جهت صلاحش دوست داشته باش و با فاسق مدارا کن و در دل، از او خشمگین باش و با اعمالت با او مخالفت کن تا مانند او نباشی.از نشستن در مسیر رفت و آمد بپرهیز و از مجادله با کسی که خرد و آگاهی ندارد، پرهیز کن و در معیشت و زندگی میانه رو باش و در عبادت نیز اعتدال پیشه کن. امری که پیوسته باشد و طاقت آن را داشته باشی انجام ده و سکوت اختیار کن تا سالم بمانی و برای خودت پیش بفرست تا سود بری و خیر را یاد گیر تا بدانی و خدا را در هر حالی یاد کن. به کوچک تر ترحم و به بزرگتر احترام کن. قبل از خوردن هر غذایی چیزی از آن را صدقه ده و بر تو باد گرفتن روزه که زکات بدن و سپر روزه دار است. و با نفس خویش مجادله کن و با همنشین خود هشیاری به خرج ده و از دشم دوری گزین و بر تو باد مجالس ذکر و زیاد دعا کردن.
ای فرزندم، من در نصیحت تو کوتاهی نکردم و این زمان هنگام فراق بین من و تو است. تو را در مورد برادرت محمد وصیت به خیر میکنم. او برادر و فرزند پدرت میباشد و میدانی که من اورا دوست دارم، اما حسین او برادر تو و از مادر با تو یکی است و من نمیخواهم زیاده بر این وصیت کنم. شما را به خدا میسپارم و از او میخواهم که امر شمرا اصلاح کند و شر طغیان گران و ستم کاران را از شما دور نماید.[1]
بر گرفته از کتاب قصه ی کوفه از علی نظری منفرد
[1] امالی شیخ مفید:، مجلس 26/220 و بحا الانوار: 42/202 ،ح7